164- برحذر بودن از چیزی یا کسی، احتیاط کردن و مراقبت از آسیب احتمالی آن است. سپر و زره جنگی نیز حِذری است که سرباز را در برابر تیر و کمان دشمن حفظ می‌کند. مستقل ذکر شدن کلمه «حِذْر» از «اسلحه» در آیه 102 همین سوره (4:102) (وَلْیَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَأَسْلِحَتَهُمْ)، نشان می‌دهد اولی تجهیزات دفاعی و دومی تهاجمی است. اگر تشویق آیه به جنگ تهاجمی برای توسعه سرزمین یا مسلمان کردن اجباری دیگران بود، گفته می‌شد: خُذُوا أَسْلِحَتَکُمْ یا: خُذُوا سَیْفَکُمْ و سَنَانَکُم (شمشیر و نیزه خویش را برگیرید). در قرآن آمده است که خدا صنعت زره ‌سازی (برای دفاع، نه تجیزات تهاجمی) را به سلیمان آموخت (وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَهَ لَبُوسٍ لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شَاکِرُونَ- انبیاء 80 (21:80) ).

165- «ثُبَات» جمع «ثُبَه»، به گروه‌ها و دسته‌های محدودی که برای مأموریت شناسایی دشمن، یا ابلاغ پیام‌های سیاسی و نظامی به قبایل اطراف فرستاده می‌شدند گفته می‌شد. جنگهایی را که پیامبر در آن حضور داشتند غزوه (جمع آن غزوات) و مأموریت‌های نظامی کوچک یا بزرگ را، که فرماندهی برای آن تعیین می‌کردند، سَریه (جمع آن سرایا) می‌نامند.

166- نَفَر از ریشه «نَفْرْ» که 6 بار در سوره توبه (آیات 38 (9:38) ، 39 (9:39) ، 41 (9:41) ، 81 (9:81) ، 122 (9:122) ) و دو بار نیز در این سوره آمده است، به بسیج سپاه و حرکت به سوی جبهه گفته می‌شود، نفرت داشتن نیز دور شدن است، اما دور شدنی از روی دشمنی و عناد.