198- تحیّت از ریشه حَیّ (زندگی)، دعای زنده ماندن (جسمی و روحی) و بقای عمر با عزّت برای دیگران است. این دعا سه بار در قرآن آمده و هر سه بار همراه سلامت خواستن برای اهل بهشت است (یونس 10 (10:10) ، ابراهیم 23 (14:23) ، و احزاب 44 (33:44) ). درودِ مصطلح، لفظی خشک و خالی و بدون محتواست، اما تحیت معنای زندگی دارد؛ آنهم زندگی پر برکت و پاک که از جانب خدا باشد: «تَحِیَّهً مِنْ عِنْدِ اللهِ مُبَارَکَهً طَیِّبَهً».
اگر میان آیات ارتباطی معنایی قائل باشیم و مطالب هر سوره را منسجم و مرتبط باهم، مثل یک مقاله بدانیم، در این صورت باید دید چه ارتباطی میان تحیّت نیکوی توصیه شده در این آیه با موضوع شفاعت در آیه قبل وجود دارد؟ آیا نمی‌توان گفت واسطه و شفیع شدن برای دیگری، در مسیر گام گذاشتن در سبیل‌الله، که متضمّن «حیات طیّبه» دنیایی و اخروی است، امداد زبانی و همان «تحیّت» و خیر و خدمتی است که باید به نحو احسن جبران گردد تا چرخه حیات طیّبه در جامعه به رشد و کمال بیشتری نائل شود؟ وگرنه تحیّت شفاهی و درود زبانی، هرچند پسندیده و نیکوست، برای انسان بی‌نهایت طلب کفایت نمی‌کند.