20- سخن از «اصحاب الایکه» علاوه بر این آیه، در سه آیه دیگر [شعراء 176 (26:176) ، ص 13 (38:13) و ق 14 (50:14) ] آمده است. «اَیکه» به جنگل و بیشه گفته می‌شود. مصاحبت با هر چیز، ملازمت و پیوستگی با آن را نشان می‌دهد. گویا این قوم در منطقه‌ای جنگلی، یا سبز و خرّم و بیشه مانند، می‌زیستند و به اتکاء ثروت طبیعی از خدا غافل شده و ستم می‌کردند. به گفته برخی مفسرین، اصحاب ایکه همان قوم مَدْین بودند که شعیبِ پیامبر برای هدایت آنان فرستاده شد. گفته شده است این قوم در ناحیه شمال غربی عربستان و شام [سوریه، اردن و فلسطین فعلی] می‌زیستند.

21- نام این قوم در آیه 37 سوره دخان (44:37) نیز آمده است: «أَهُمْ خَیْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ...». قرآن در معرفی این قوم ساکت است، اما بعضی مفسرین تُبّع را نام پیامبری معین و برخی نیز آن را مثل قیصر و کسری، عنوان پادشاهانی در یمن شمرده‌اند. در کلمه تُبّع نوعی پیروی از کسی یا چیزی استنباط می‌شود.