وَجَاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذَلِكَ مَا كُنتَ مِنْهُ تَحِيدُ
و [هنگامی که] بیهوشی مرگ،29 به حق فرا رسد، [به او گفته می‌شود] این همان چیزی است که از آن می‌گریختی.30
29- «سَکْرَهُ الْمَوْتِ» همان از هوش و حواس رفتنِ در آستانه مرگ است. به مشروبات سُکرآور نیز از این نظر مُسکرات می‌گویند. اما بیهوشی و غفلت و تعطیل عقل و مصلحت تنها با مشروبات الکلی نیست، بستن چشم بصیرت نیز نوعی مستی است.
30- «تَحِید» از «حید» [کنار کشیدن و عدول کردن است]. این کلمه که فقط یکبار در قرآن آمده، اشاره به مرگی است که همه آدمیان از آن می‌گریزند و به شدّت از رسیدنش در هراسند.