36- «مُسَوَّمَه» صیغه مفعول از «سَوَمَ»، با کلمه «سیما» [علامت و نشانه] هم‌ریشه می‌باشد. به اسبان ممتازی هم که با داغ «علامت» مالکیت بر آن می‌گذاشتند «خَیْلِ الْمُسَوَّمَه» می‌گفتند [آل‌عمران 14 (3:14) ]، از این روی داغ و درفش و شکنجه فرعونیان در حق بنی‌اسرائیل را قرآن بارها با جمله «یَسُومُونَکُمْ سُوءَ الْعَذَاب» [اعراف 141 (7:141) و 167 (7:167) ، بقره 49 (2:49) و ابراهیم 6 (14:6) ] بیان کرده است. به نظر می‌رسد «سیمای» هر انسان همان نقشی است که با عملکردش بر نفس او حک می‌شود و همچون کُد شناسایی معرّف شخصیت او به شمار می‌آید. چراندن چهارپایان در مراتع نیز به دلیل پروراندن و پروار کردن آنان «...شَجَرٌ فِیهِ تُسِیمُون» [سبزه‌زاری که در آن می‌چرانید- نحل 10 (16:10) ] گفته می‌شود. با این تفاوت که پرورش انسان نه منحصر به جسم بلکه در روح و روان و شخصیت اوست. اما جمله «مُسَوَّمَهً عِنْدَ رَبِّکَ» که دو بار در قرآن درباره آتشفشان و عذاب قوم لوط آمده، نقشی است که ظلم و ستم و اسراف غریزه جنسی در نفس و سرنوشت آنان رقم زده بود: هود 83 (11:83) - «مُسَوَّمَهً عِنْدَ رَبِّکَ وَمَا هِیَ مِنَ الظَّالِمِینَ بِبَعِیدٍ»، ذاریات 34 (51:34) - «مُسَوَّمَهً عِنْدَ رَبِّکَ لِلْمُسْرِفِینَ».