24- «منت» [در: فَمَنَّ اللهُ عَلَیْنَا]، منّت گذاری و به رُخ کشیدن، آنچنان که بین آدمیان معمول است، نمی‌باشد. معنای «منّ»، نعمت گران و سنگین خداست، نعمتی که موجب نجات و رهایی از «اسارت» و گرفتاری و عذاب الیم می‌گردد. در آیه 4 سوره محمّد (47:4) آزاد کردن اسیران جنگی، بدون فدیه را با کلمه «منّت» بیان کرده است [...فَشُدُّوا الْوَثَاقَ فَإِمَّا مَنًّا بَعْدُ وَإِمَّا فِدَاءً...].

25- وِقایِه ترمز و عامل نگهداری، و «تقوا» مصدر آن است. ریشه آن «وَقَیَ» می‌باشد که با ضمیر جمعی «نا» می‌شود «وقانا».
«سَمُوم» از «سُمّ»، سوراخ تنگ است. مثل سوراخ سوزن [اعراف 40 (7:40) ]. زهر را به دلیل نفوذش در سلول‌های بدن سم می‌گویند. «عذاب سموم» [طور 27 (52:27) ] نیز به عذابی گفته می‌شود که در عمق وجود گناهکاران نفوذ می‌کند. منافذ پوست انسان هم که بسیار ریز است «سام» نامیده می‌شود.