32- مُلک، همان حکومت و پادشاهی و اداره امور است. قرآن با جمله: «ولله ملک السموات و الارض...» [19 بار] و جملاتی نظیر: لم یکن له شریک فی الملک [2 بار]، له الملک [4 بار]، بیده الملک و... انحصار حکمرانی را به خدا نسبت داده است. اما در نظام خداوند و در محدوده مشیّت او کسانی [به حق یا ناحق] به طور نسبی در زمین به پادشاهی و حکومت [مُلک] می‌رسند. از نیکان مثل: آل ابراهیم، داود، سلیمان و یوسف و... و از ستمگران مثل فرعون و نمرود. البته این حکمرانی‌ها موقتی و در زندگی دنیاست و در آخرت حکومت مطلق و سررشته همه امور از آنِ خدا می‌باشد.

33- از این آیه می‌توان فهمید که همه جهان هستی؛ زمین و کل کهکشان‌ها، بالقوه در قلمرو تسلط آدمی قرار دارد تا از طریق دانش و تکنولوژی به تدریج مالک آن گردد!! با کار مثبت به دستاوردهایی مثبت، و با کار منفی به نتایجی منفی برسد. این حقیقت را در آیاتی که قابلیت تسخیر و بهره‌برداری تمامی آسمان‌ها و زمین را برای انسان بیان می‌کند می‌توان دید [از جمله: لقمان 20 (31:20) ، جاثیه 13 (45:13) ، و حج 65 (22:65) ].
درست است که سیاق این آیات درباره آخرت است، اما به استناد آیات زیادی از قرآن، می‌توان فهمید که نعمات بهشت و عذاب جهنم محصول عملکرد خود انسان در زندگی دنیا می‌باشد.