فَاسْجُدُوا لِلَّهِ وَاعْبُدُوا
پس [بهتر است] بر خدای یکتا سجده برید60 و [تنها او را] بندگی کنید.61
60- سجده، در خدمت پدیده مافوق و برتر درآمدن است، و اگر در قرآن به دفعات به سجده ماه و خورشید و کوه و درخت و سایر موجودات در آستان پروردگار اشاره شده، معنایش رام و تسلیم شدن و در خدمت مشیّت خدا درآمدن است.
61- عبادت را به غلط بندگی یا پرستش ترجمه می‌کنند. معنای لغوی عبادت، هموار کردن نفس برای کسب صفات الهی یعنی شخصیت خدایی پیدا کردن و به کمال رسیدن است. هدف از آفرینش همین است که آدمی در دو‌راهی: شیطان و رحمن، به نیروی تقوا، خود را از جاذبه شیطانی رها سازد و به سمت رحمان سوق یابد. در این چالش و نبرد دائمی میان حق و باطل است که آدمی ساخته و پرداخته می‌شود.
ارتباط معنایی سجده با عبادت را مولوی در داستان «تشنه و دیوار» به زیبایی نشان داده است، ابیات زیر بخشی از نتیجه‌گیری آن داستان است:
سجـده آمد کندن خشت لَـزِب
موجب قربی‌که «وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ»
تاکه این دیوارعالی‌گردن است
مانـع ایـن سـر فرود آوردن است
سجده نتوان کرد بر آب حیات
تا نیـابی زیـن تـن خـاکی نجات
بـر سـر دیـوار هـر کـو تشنـه‌تر
زودتـر بـرمی‌کَنَـد خشت و مَدَر
هرکه عاشق‌تربود بر بانگِ آب
او کلوخِ زَفت تر کَنَد از حجاب
[دفتر اول ابیات 1214 به بعد]