ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى
سپس [بعد از آموزش از آن نیروی پر توان، به خدا یا به جبرئیل] نزدیک شد9 و به سرچشمه معنویت دسترسی یافت10 [=با آن ارتباط و پیوستگی پیدا کرد].
9- «دَنَا» و «دُنُّو» نزدیک شدن است. مثل: رحمن 54 (55:54) - «...وَجَنَى الْجَنَّتَیْنِ دَانٍ» [میوه هر دو بهشت نزدیک و در دسترس است].
10- کلمه «فتدلّی» در «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّی»، از ریشه «دَلوْ» [ظرفی که با آن آب را از چاه می‌کشند] می‌باشد. در این تعبیر بسیار لطیف و متناسب با اعراب معاصر نزول قرآن، پیامبر همچون تشنه‌ای در صحرایی سوزان، دلو نیاز خود را با ریسمانِ تقرّب خدایی به سوی آب حیات می‌افکند و آن را پُر بالا می‌آورد!