21- جمله «لَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّکِر» چهار بار در آیات 17، 22، 32 و 40 این سوره، به دنبال سرنوشت اقوام نوح، عاد، ثمود و لوط آمده و پندگیری از سرنوشت آنان را آسان کرده است. شگفت آن که کسانی بر این باورند که قرآن به دلیل برداشت‌های متفاوتی که از آن می‌کنند موجب اختلاف و تفرقه می‌گردد و باید به روایات که روشن و «قطعی الدلاله» است رجوع کرد! حال آن که رسول مکرم اسلام و اهل بیت مطهر او تشخیص اصالت روایات را در ارجاع به محک قرآن گفته‌اند.
اما «مُّدَّکِر»، در اصل مدْتکر بوده که حرف «ت» [در باب افتعال] به «دال» تبدیل شده و دو «دال» در پیوست با یکدیگر تشدید گرفته‌اند. در باب افتعال آمدن کلمه «ذکر»، پذیرش و قبول آن را می‌رساند. قرآن برای تذکر یافتن آسان شده است ولی باید پذیرای آن بود تا مؤثر واقع شود.