30- معنای مصاحبت، نوعی همراهی و ملازمت است که به تدریج شخصیت انسان را به آنکه، یا آنچه با آن مصاحبت می‌کند شبیه می‌سازد؛ همچون صحابه رسول خدا و سایر مصاحبت‌های دنیایی. مصاحبت با هر چیز از اعتماد و اتکاء به آن ناشی می‌شود و گام به گام در تأثیرپذیری از آن مشابهت حاصل می‌گردد.

31- عَطاء، دادن چیزی به کسی، و تعاطی پذیرفتن آن و انجام کاری است. منظور این است که آنها آن فرد نابکار را تحریک و توصیه کردند و او هم دست به کار شد و اجرا کرد!

32- به کشتن شتر به طریق معمول، با آب دادن و... که با ذبح از گلو انجام می‌شود، «نَحرْ» گفته می‌شود [کوثر 2]، اما وحشیانه کشتن و قطع دست و پا را «عقر» می‌گویند و قوم ثمود شتر را عقر کردند. بریدن نخل خرما از بیخ را نیز با همین کلمه بیان می‌کنند. نحوه این نافرمانی و پی کردن شتر را، که با سکوت رضایت‌آمیز مردم انجام شد، در سوره‌های: قمر 29 (54:29) ، اعراف 77 (7:77) ، هود 68 (11:68) و شمس 14 (91:14) می‌توانید مطالعه کنید.
در کلام حکیمانه امام علی(ع) آمده است: جز این نیست که شتر صالح را یک نفر کشت، اما خدا عذاب را به همه آن قوم تعمیم داد، زیرا همگی [با سکوتشان عملاً] به این کار رضایت دادند. خداوند سبحان فرمود: [همگی] آن را کشتند و نادم گشتند. [خطبه 201 بند 2- إِنَّمَا عَقَرَ نَاقَهَ ثَمُودَ رَجُلٌ واحِدٌ فَعَمَّهُمُ اللهُ بِالْعَذَابِ لَمَّا عَمُّوهُ بِالرِّضَا، فَقَالَ سُبْحَانَهُ فَعَقَرُوها فَأَصْبَحُوا نادِمِین].