8- حکمت در قرآن، عمدتاً جنبه عملی [نه نظری] دارد و دلالت بر «رفتار و منش» خردمندانه و خداپسندانه شخص می‌کند. ممکن است علم و دانش نداشته باشد، ولی رفتار و مناسبات اخلاقی‌اش با دوست و دشمن «حکیمانه» باشد، معنای حکمت متأسفانه در همان دوران آشنایی متفکران اولیه مسلمان با فلسفه یونان، از معنای اصیل و عملی و قرآنی خود منحرف شد و جنبه نظری یافت. منظور از «حِکْمَهٌ بَالِغَهٌ»، مثل: «الْحُجَّهُ الْبَالِغَهُ» [انعام 149 (6:149) ]، یا «أَیْمَانٌ عَلَیْنَا بَالِغَه» [قلم 39 (68:39) ]، حکمتی است که رساننده به مقصود و کافی و وافی باشد.