9- کلمات «داع» و «داعی» [از ریشه دَعَوَ]، مثل دعاء، خواندن کسی برای حاجت، استمداد، یا انجام وظیفه و کاری است. «داع» و «داعی» جمعاً هفت بار در قرآن، در موارد متفاوت آمده است: 1- دعاء به درگاه خدا [بقره 186 (2:186) ]، 2- دعوت مردمان به سوی خدا توسط رسولان یا آگاهان [احقاف 31 (46:31) و 32، احزاب 46 (33:46) ]، 3- فرا خوان فرشته‌ای در روز قیامت برای رفتن به سوی سرنوشت نیک و بد. آیات 6 و 8 این سوره و نیز آیه 108 سوره طه (20:108) «یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ الدَّاعِیَ لا عِوَجَ لَهُ...» در این مورد است. «دَاعِیَ» گویا فرشته‌ای است که با دمیدن در صور فراخوان زنده شدن می‌دهد. «عِوَجَ» معنای کجی، نامفهومی و بیراهه و در اینجا مفهوم نارسایی و ابهام دارد. یعنی فراخوان آن فرشته، صریح و روشن و قاطع است.

10- «نُکُر»، هم ریشه با انکار، منکر و نکیر و... به چیزی گفته می‌شود که ناشناخته و ناخواسته باشد.