24- اغلب مفسرین «وَجْهُ رَبّ» را «ذات» پروردگار شمرده‌اند! در حالی که وجه با ذات تفاوت دارد. وجه هر چیز روی آن است که مشاهده می‌کنیم. ما ذات خدا را مطلقاً نمی‌شناسیم، اما در جستجوی صفات و اسماء نیکوی او [ابتغاء وجه الله] به انجام خدمات پایدار [باقیات الصالحات] نائل می‌شویم. آیا «وَجْهُ رَبِّک» غیر از اسماء نیکوی اوست؟ آیا نمی‌توان گفت «وجه الله»، که در قرآن 5 بار تکرار شده [بقره 118 (2:118) ،و 272 (2:272) ، روم 38 (30:38) و 39، انسان 9 (76:9) ]، همان هدف و نیّت خدایی است که در نماز، انفاق، زکات و اعمال صالح به آن توجه می‌شود؟
در قرآن سه بار هم «وجه ربّ» [علاوه بر وجه الله] آمده است [رعد 22 (13:22) ، رحمن 27 (55:27) ، و لیل 20 (92:20) ] که در هر سه مورد رب مضاف [ربهم، ربک] یعنی تربیت پذیری و تجلی صفات ربّ در وجود آدمی مورد نظر است. پس همه کسانی که روی زمین‌اند می‌میرند، اما «باقیات الصالحات» و اعمالی که به هدف خدایی انجام شده و در وجود انسان نقش بسته باشد باقی می‌ماند. همچنان که مدارس دنیایی تعطیل می‌شوند، ولی آنچه در وجود محصلین از «وجه مدرسه» نقش بسته باشد، باقی می‌ماند.