4- بیشتر مفسرین «بیان» [در آیه: عَلَّمَهُ الْبَیَانَ] را سخن گفتن و نیروی ناطقه دانسته‌اند. بیان، اسم مصدر است و مفهوم کشف و شناخت و آشکار شدن دارد و نطق حالت خاصی از بیان است که با شرح و توضیح زبانی به شناخت منتهی می‌گردد. از نقش و نام‌های قرآن، یکی هم بیان است [هَذَا بَیَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى...- آل‌عمران 83 (3:83) ]. آموختن بیان به آدمی، هم در کلام او جلوه می‌کند و هم در شعر و نویسندگی و سایر هنرهایش!