14- «أَکْوَابٌ» جمع «کوب» [جام، کاسه، قدح، تُنگ]، ظروف مِی خوری شناخته شده‌ای برای اعراب بوده است که قرآن از آنها به صورت مجاز و استعاره به عنوان ظرف شراب بهشتی استفاده کرده است. «أَبَارِیقَ» جمع ابریق، که گویا مُعرب کلمه فارسی آبریز است، ظاهراً به بطری شیشه‌ای گفته می‌شود که از روشنی و صفا نور را منعکس می‌کند و برق می‌زند. نکره آمدن این اوصاف، ناشناخته بودن آن برای آدمیان و تشبیهی است به آنچه دیده‌اند و می‌شناسند.
«کَأْس» همان کاسه، پیاله و جامی است که در آن شراب می‌نوشند. شُرب خَمر در میان اعراب قبل از اسلام امری عادی و مطلوب بود. قرآن با استفاده از چنین فرهنگ و فضایی، معانی متعالی و عمیق معنوی را در قالب کلماتی که اعراب با آن آشنا بودند پیاده کرده و با غنا بخشیدن به آن پیام‌های خود را به دل مخاطبین وارد کرده است. درضمن در قرآن تصریح شده است که در این جام نه لغو و بیهودگی است و نه خودبینی گناه [طور 23 (52:23) ]. اما «مَعِین» به جاری بودن و سهل و آشکار آن گفته می‌شود. گویی به سهولت و آشکار پیش چشم جریان دارد.