41- نطفه انسان را از آن جهت «منی» می‌گویند که پروردگار علیم و حکیم در کروموزوم‌ها و ژن‌های آن اندازه و نظم شگفت‌آوری تقدیر کرده است. مرگ نیز از آنجایی که مخلوق خدا و مقدّر اوست [سوره ملک آیه 2 (67:2) ] «مَنِیّه» نامیده شده است. آرزو کردن را هم، که تنظیم تصوراتی در ذهن و سامان دادن خیالاتی در دل است، «تَمَنّی» گفته‌اند [آل‌عمران 183 (3:183) ]. «أُمْنِیَّتِهِ» نیز آرزوها و محصول خیالاتی است که در ذهن یا قلب آدمی پدید می‌آید. در نجم 45 (53:45) و 46 آمده است: او دو زوج نر و ماده را از نطفه‌ای که تقدیر و اندازه‌گیری می‌شد [در تکثیر سلولی و تقسیم وظایف عضوی] آفرید: «وَأَنَّهُ خَلَقَ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى مِنْ نُطْفَهٍ إِذَا تُمْنَى». همچنین قیامه 37 (56:37) - آیا [آن منکر قیامت] آب اندک به نظم و اندازه درآمده‌ای که پیوسته در رَحِم به اندازه در می‌آید نبود؟ «أَلَمْ یَکُ نُطْفَهً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنَى».