67- «رَوْح» [با فتحه] به راحتی و آسایش گفته می‌شود، هم چنان که یعقوب در جستجوی یوسف به فرزندانش گفت: یوسف 87 (12:87) - «...وَلا تَیْأَسُوا مِنْ رَوْحِ الله...» [زا رحمت خدا مأیوس نشوید]. رَوْح، یادآور ریحی [بادی] است که بشارت باران رحمت می‌آورد. اعراف 57 (7:57) - «وَهُوَ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِه...».
اما «رَیْحَان» ظاهراً به لطافت و بوی گل گفته می‌شود. رحمن 12 (55:12) - «وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَان» [حبوبات دارای پوسته [محافظ] و گیاهان خوشبو. به نظر می‌رسد در جمله «فَرَوْحٌ وَرَیْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِیم»، اولی مغفرت و رحمت خدا، دومی نسیم خوشبوی آمرزش و سومی شایستگی بهشت باشد [والله اعلم].
از سخنان امام علی در وصف «اهل‌الذکر» است که: «یَتَنَسَّمُونَ بِدُعَائِهِ رَوْحَ التَّجَاوُز» [با خدا خواندنشان نسیم دلنواز عفو و بخشش را استشمام می‌کنند- نهج البلاغه خطبه 222 /213].