28- «یَأْنِ» از ریشه «اِنْیِ»، نزیک شدن و رسیدن به زمان انجام کاری یا چیزی است. مثل رسیدن آب به درجه جوش و غلیان و تبخیر آن: رحمن 55 (55:55) - «یَطُوفُونَ بَیْنَهَا وَبَیْنَ حَمِیمٍ آنٍ»؛ همچنین: غاشیه 5 (88:5) - «تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَهٍ». خشوع دل برای ذکر خدا و آیات قرآن نیز به مرحله کمال رسیدن دل است که به سوی خدا صعود و عروج می‌کند. مخاطب این آیات نه کافران و مشرکان، بلکه مسلمانان شناسنامه‌ای هستند که به رغم اظهار ایمان، دورویی و نفاق می‌ورزند. آیات 7 تا 14 نیز ناظر به همین طیف از مسلمانان است.

29- خشوع مقابل سرفرازی متکبرانه است و دلالت بر حالتی از فروتنی و احساس حقارت در برابر عظمت مقام ربّ می‌کند. این کلمه بیش از همه به چشم نسبت داده شده است [خاشعه ابصارهم] همچنین به قلب [قلوب یومئذ خاشعه]، کسی که چشمان خود را به زیر می‌افکند، گویی از اعمال خود شرم و از عواقبش بیم دارد.
در آیه 21 سوره حشر (59:21) در مقام مثال و تشبیه آمده است که «اگر این قرآن را بر کوه نازل کرده بودیم، می‌دیدی که از «خشیّت» خدا خاشع و متلاشی می‌شد». مؤمنین واقعی به وصف قرآن [در انفال 2 (8:2) ]، وقتی خدا یاد شود، دلشان به طپش آید و هرگاه آیات او بر آنها تلاوت شود، ایمانشان افزون شود و بر خدا توکل کنند.

30- «أَمَد» مدت و زمان است. «اَبَد» به زمان نامحدود و «أَمَد» به زمان محدود گفته می‌شود، هرچند نامشخص. تفاوت آن با «زمان»، این است که اَمَد به اعتبار انتهای مدت گفته می‌شود، و زمان ابتدا و طول مدت را هم شامل می‌شود.
ایــن بهــار نــو ز بعـدِ بـرگ ریز
هســت بــرهان وجــودِ رستخیــز
در بهــار آن سِــرّها پیــدا شـــود
هرچه‌خورده‌ست‌این‌زمین‌رسوا‌شود
بـر دمـد آن از دهـان و از لبــش
تــا پـدیــد آرد ضمیــر و مذهبش
آدم‌ازخاک است‌کی‌ماندبه‌خاک
هیــچ انگــوری نمی‌مانـد به تاک

31- قساوت را سنگدلی گفته‌اند که مقابل لینت [نرمی و انعطاف پذیری] دل است. این واژه که 7 بار در قرآن تکرار شده، حکایت از بیماری دل و جان و مرضی می‌کند که قابلیت تغییر و دگرگونی را زائل و تعصّب و تَصلُّب را جایگزین آن می‌سازد. این تمثیلی است برای فهم ما در شناختی که از سختی سنگ داریم.

32- «فسق»، خروج از حریم و حدود و نظامات خدا با نافرمانی است.