37- صدق و صداقت، راستی و «صِدِّیق» بسیار راستگو و بسیار راست کردار است. صیغه مبالغه صدق، [صِدّیق] فقط درباره پیامبران به کار برده شده که ظاهر و باطن و حرف و عمل آنها یکی بوده است. مثل: ابراهیم و ادریس [إِنَّهُ کَانَ صِدِّیقًا نَبِیًّا- مریم 41 (19:41) و 56 (19:56) ]، همچنین یوسف که یاران زندانی‌اش او را صدّیق می‌نامیدند [یوسف 46 (12:46) ] و مریم نیز صدّیقه لقب گرفته بود [مائده 75 (5:75) ].
ناگفته نماند این صفت علاوه بر پیامبران، به صورت جمعِ صدیقون و صدیقین، در وصف اوصیاء و اولیاء حق، که اولین تصدیق‌کنندگان پیامبران با قول و فعل خود بودند، در قرآن آمده است [نساء 69 (4:69) و حدید 19 (57:19) ]. چه بسا اصحاب بدر و مهاجرین و انصار، همچنین حواریون عیسی را بتوان در این ردیف قرار داد. این میثاقی است که خدا از طریق عقل و ادراک از ما گرفته و آزمون و وسیله امتحانی است تا معلوم شود چقدر صادقانه به آن عمل می‌کنیم: لِیَسْأَلَ الصَّادِقِینَ عَنْ صِدْقِهِمْ... [احزاب 8 (33:8) ].

38- شاهد، به معنای اُسوه و نمونه قابل پیروی را در آیات دیگری نیز می‌توان دید [حج 78 (22:78) و بقره 143 (2:143) ]. قرآن از مسلمانان خواسته است تا شاهدی [مدل و الگویی] برای سایر مردم جهان باشند [حج 78 (22:78) ، نساء 41 (4:41) و 135 (4:135) ، مائده 8 (5:8) و 44 (5:44) ]. قرآن پیامبران را شاهد و شهید بر امت خویش معرفی کرده است. بسیاری از مترجمان شهید بودن پیامبران را گواه و شاهد بودن بر اعمال پیروان خود در روز قیامت شمرده‌اند، اما به تصریح قرآن، فقط خدا بر اعمال بندگان آگاه است و پیامبران از آنچه مردم در پنهان انجام می‌دادند بی‌خبر بودند [ر ک به مائده 109 (5:109) و 116 (5:116) ].