سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
[حال که چنین است، پس] از [یکدیگر] پیشی بگیرید45 به سوی آمرزشی از پروردگارتان و بهشتی که فراخنای آن همچون فراخی آسمان و زمین است46 که برای کسانیکه به خدا و رسولانش مؤمن اند، آماده شده است. این فزون بخشی خداست که به هر که خواهد [=شایسته بداند] می‌دهد؛ و خدا دارای فضلی عظیم است.47
45- در این آیه فرمان «سَابِقُوا» به سوی مغفرت و بهشت بی‌نهایت داده شده و در آیه 133 سوره آل‌عمران (3:133) ، فرمان «سَارِعُوا»: «وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَهٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّهٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ»
46- عرض در اینجا در برابر طول نیست؛ گستره پیشتازی به سوی کمال است که در «معرض» دید باطنی انسان و وسعت بینش او قرار می‌گیرد. آسمان‌ها و زمین گوشه‌ای از جلوه قدرت و حکمت ربّ ذوالجلال و الاکرام و میدان کمال آدمی است.
ضرورت سرعت و سبقت در کسب شایستگی برای آمرزش و رضوان الهی تنها در قرآن مورد تأکید قرار نگرفته است، در انجیل نیز چنین توصیه مؤکدی از زبان عیسی مسیح(ع) نیز، که در روزگار سلطه امپراطوری روم و رواج مسابقات ورزشی می‌زیست، آمده است:
«در یک مسابقه دو، همه می‌دوند، اما فقط یک نفر جایزه را می‌بَرد. پس شما نیز طوری بدوید تا مسابقه را ببَرید. یک ورزشکار برای کسب موفقیت در مسابقات از چیزهای بسیاری چشم پوشی می‌کند و تمرین‌های سختی انجام می‌دهد. او برای بدست آوردن جایزه‌ای فانی چنین زحماتی را متحمل می‌شود، ولی ما برای پاداش آسمانی کوشش می‌کنیم که هرگز از بین نخواهد رفت. به همین دلیل من مستقیم به سوی خط پایان مسابقه می‌دَوَم. همچون مُشت‌زنی هستم که از هر ضربه مشتش برای پیروزی استفاده می‌کند، نه مانند کسی که به سایه‌اش مُشت می‌زند. من مثل یک ورزشکار با تمرین‌های سخت بدنم را آماده می‌کنم و آن قدر بر آن سخت می‌گیرم تا آن کاری را انجام دهد که باید بکند، نه آنچه را که می‌خواهد. اگر چنین نکنم می‌ترسم پس از آن که دیگران را برای شرکت در مسابقه آماده کردم، خودم آماده نباشم و از شرکت در مسابقه محروم گردم» [انجیل، اول قرنتیان بند 9].
47- فضل خدا همان فزون بخشی‌ها و عنایت‌های بی‌کران اوست که به تناسب شایستگی به بندگان عطا می‌کند. کلمه «فضل» دلالت بر زیادت و فزونی می‌کند و فاضل به کسی گفته می‌شود که در دانش برتر از بقیه است.