لِّئَلَّا يَعْلَمَ أَهْلُ الْكِتَابِ أَلَّا يَقْدِرُونَ عَلَى شَيْءٍ مِّن فَضْلِ اللَّهِ وَأَنَّ الْفَضْلَ بِيَدِ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ
[این وعده را دادیم] تا اهل کتاب [=یهود و نصاری] نپندارند که [مسلمانان] به [هیچ مرتبه‌ای] از فضل خدا شایستگی ندارند63 و این که [بدانند] مسلماً فضل به دست خداست؛ به هر که خواهد [=شایسته بداند] می‌دهد و خدا صاحب فضیلتی عظیم است.
63- آنها با تعصّب و تنگ‌نظری قومی و مذهبی می‌پنداشتند که نبوت باید در میان بنی‌اسرائیل تداوم یابد و از این روی پیامبر اسلام را، که از نسل اسمعیل [نه اسحق] بود، به رسمیّت نمی‌شناختند. قرآن چنین خصلت تکبّرآمیز را به کرّات مذمّت کرده است از جمله در: بقره 90 (2:90) و 91 و 105 (2:105) ، آل‌عمران 70 (3:70) تا 74 و جمعه 4 (62:4) تا 6.