إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ الشَّيْطَانِ لِيَحْزُنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَلَيْسَ بِضَارِّهِمْ شَيْئًا إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ

جز این نیست که [انگیزه] نجوا[های خودخواهانه علیه دیگری] از شیطان است تا مؤمنان [حاضر در مجلس] را آزرده سازد، هر چند [اگر مؤمن واقعی باشند شیطان] به هیچ وجه زیان‌رسان به آنها نتواند بود، مگر به اذن [=طبق نظامات] خدا.17 پس مؤمنان فقط باید به خدا توکل کنند.

17- «اذن» را با تسامح اجازه ترجمه می‌کنند، اما هر اجازه‌ای دو طرف دارد؛ آن که اجازه می‌گیرد و آن که اجازه می‌دهد. و گرنه اجازه گرفتن معنا ندارد! اذن خدا همان نظاماتی است که در جهان مقرّر داشته و چراغ راهنمایی است که وقتی راننده به آن می‌رسد، سبز می‌شود و اذن عبور می‌دهد. به تعبیر قرآن، هر زمین پاکی به اذن پروردگارش نبات خود را می‌رویاند [اعراف 58 (7:58) ]. نور و گرمای خورشید و باران و هوای پاک، به اذن خدا عمل می‌کنند، اگر خاک آلوده نباشد، اذن رشد می‌گیرد و استعدادهای درون خود را آشکار می‌سازد. مشروط کردن اطاعت از رسول به «اذن الله» بر آمادگی و تمایل قلبی اطاعت کننده دلالت می‌کند.