25- «أَیْمَانَ»، جمع یمین [دست یا طرف راست] است. گویا در روزگاری که مردم سواد امضای قرارداد را نداشتند، اعراب با فشردن دست راست با یکدیگر پیمان می‌بستند و پای حرف و قول خود ایستادن را نشانه مروّت می‌شمردند، از این جهت عهد و پیمان به گونه‌ای مجازی «أَیْمَانَ» نام گرفته است. چند وجهی بودن این کلمه باعث شده است که در برخی موارد معنای دست راست و قدرت می‌دهد، در مواردی معنای سوگند زبانی و بالاخره در مواردی معنای پیمانی که شخص با خدا می‌بندد [مثل: بقره 225 (2:225) ]، یا تعهدی می‌کند که پایبندی به آن در برابر خدا و خلق مسئولیت‌آور است.

26- «صَدَّ» از ریشه «صَدَدَ»، بیشتر به معنای مانع شدن و برگرداندن دیگران از راه و هدفی است که در پیش گرفته‌اند و نوعی تجاوز به آزادی و حق انتخاب دین و آیین مردم محسوب می‌شود. این فعل به صورت لازم و متعددی [هر دو] در قرآن آمده است.