4- در روزگار جاهلیت چنین رسم بود که اگر مردی به زن خود می‌گفت: «اَنْتِ کَظَهرِ اُمّی» [تو همچون پشت مادرم هستی= ما از یک پُشتیم] او را بر خود حرام کرده بود. این رسم، که هنگام عصبانیت بر زبان جاری می‌گشت، «ظهار» نامیده می‌شد. این موضوع در آیه 4 سوره احزاب (33:4) نیز مطرح شده است.

5- معنای «زور» در زبان عربی، با آنچه ما فارسی‌زبان‌ها می‌فهمیم تفاوت دارد؛ از 6 باری که این کلمه با مشتقاتش در قرآن آمده است، نوعی قصد و تمایل به انحراف از خط تعادل دیده می‌شود که معمولا در کلام و داوری ناحق رخ می‌دهد [مجادله 2 (58:2) و حج 30 (22:30) ]. اتفاقاً آیه 4 سوره فرقان (25:4) نیز ادّعای منکران را، در ساختگی بودن قرآن به کمک بیگانگان، «زور» نامیده است. «قول‌الزور» با زورگویی فارسی، که تداعی کننده قدرت است، تفاوت دارد و معنای حرف مفت و بی‌ارزش می‌دهد.

6- عفو، همان گذشت و صرفنظر کردن است که چشم پوشی از گناه تلقی می‌شود، اما در مواردی معنای گذشت بزرگوارانه می‌دهد [مثل گذشت از مهریه- بقره 237 (2:237) ]، نادیده گرفتن و به فراموشی سپردن یک امر، چه بسا امور و تجربیات دیگر زندگی، را که باید از آنها عبرت گرفته شود و در حافظه‌ها بماند نیز شامل شود.