30- «اَیْد» همان نیرو و انرژی است، و نیرومند را «ذَالاَیْد» می‌گویند [ص 17 (38:17) ]. تأیید اشخاص، نیرومند ساختن آنان با حمایت و یاوری است. از 11 مرتبه‌ای که این کلمه در قرآن آمده است، 9 بار آن از: تأیید خداوند نسبت به عیسی‌بن مریم [مائده 110 (5:110) ، بقره 87 (2:87) و 253 (2:253) ]، پیامبر اسلام [انفال 62 و توبه 40] و مؤمنین [انفال 26 (8:62) ، صف 14 (61:14) ، مجادله 22 (58:22) و آل‌عمران 13 (3:13) ] یاد کرده است.

31- جمله «رَّضِیَ اللهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ» به غیر از این آیه، در مائده 119 (5:119) ، توبه 100 (9:100) و بینه 8 (98:8) نیز آمده است. بدیهی است به کار بردن کلمات خشم یا خشنودی برای خدا، جنبه استعاره دارد. منظور از جلب رضایت خدا، پیروی از احکام و پرهیز از خشم او، خویشتن‌داری از ارتکاب گناه است. شناخت مصادیق این چهار آیه حائز اهمیت فراوانی است؛ مصداق آیه 22 این سوره کسانی هستند که حُبّ و بغضشان در راه خداست، آیه 119 مائده (5:119) درباره «صادقین» [در انطباق ایمان با عمل= موحدین] است، آیه 100 توبه (9:100) ، پیشتازان اولیه از مهاجرین و انصار و پیروان آن‌ها در نیکویی سخن می‌گوید، و بالاخره مصداق آیه 8 سوره بینه (98:8) ، مؤمنین شایسته‌کار است.
عبارت «إِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»، با جابه ‌جایی «مفلحون» به «غالبون»، در آیه 56 سوره مائده (5:56) نیز آمده است. مختصات «حزب الله» در حُبّ و بغض انحصاری در راه خدا و تمسّک به ولایت او است. سوء استفاده‌های سیاسی از کلمات قرآن و مسخ و تحریف آن‌ها نباید موجب بی‌توجهی و غفلت از معنای اصیل آن‌ها گردد.