28 - «غِل» در اصل به آبی می‌گویند که به میان مزرعه و درختان می‌رود و آن را غرق می‌کند. هر آنچه از حسد، خیانت و دشمنی که بر روابط برادرانه مسلط شود و آن را فرا گیرد، غِل نامیده می‌شود. ما مسلمانان امروز دنیا که از جمله «وَالَّذِینَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ» محسوب می‌شویم، آیا هرگز دعا کرده‌ایم که «خدایا، برادران ما [همان مهاجرین و انصار] را که پیش از ما به ایمان رسیده بودند، بیامرز و در دلمان دشمنی و کینه‌ای نسبت به آنان قرار مده!؟ و یا به خاطر ملاحظات سیاسی و جا به جایی خلافت، که «برخی به آن طمع کردند و برخی سخاوتمندانه کنار کشیدند» [نامه 45 نهج‌البلاغه]، 14 قرن و حدود 50 نسل است که گویی پدرکشتگی داریم! امروز هرکدام با تکیه بر «ولایت‌های من دون‌اللهِ» قدرت‌های زمانه در مقابل هم صف‌آرایی نظامی منطقه‌ای و مذهبی، با اسلحه دشمنان اسلام، کرده‌ایم.
به روایت ابونعیم اصفهانی، شخصی در خدمت امام چهارم شیعیان از خلفای پیشین بدگویی کرد، پرسید تو از مهاجرین و انصاری؟ پاسخ داد خیر! فرمود شهادت می‌دهم که از تابعین هم نیستی!
نگاه کنید به رضایت خدا و آمرزش او از آن پیشتازان، از جمله آیه 100 سوره توبه (9:100) «وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِیَ اللهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ».