وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ أُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ
و مانند کسانی نباشید که خدا را از یاد بردند و خدا نیز آنها را به فراموشی [استعدادهای خداجوی و کمال‌پذیر] خودشان برد.38 آنها به راستی [از حریم و حدود] بیرون رفته‌اند.
38 - ایمان به خدا، ارزش‌های خدایی و اسماء نیکوی او را غایت آمال و آرزوهای شخص قرار می‌دهد و استعدادهای بالقوه خدایی دمیده شده در روحش را به فعلیّت می‌رساند. فراموش کردن این استعداد، آدمی را به هوی و هوس و اهداف شیطانی سوق می‌دهد و فراموش می‌کند که باید از فرشتگان برتر آید. نسبت دادن این فراموشی به خدا، به دلیل قوانین علت و معلولی است که قرار داده است.