3 - منظور از کافرانِ اهل کتاب، یهودیان توطئه‌گر و خیانتکار قوم «بنی‌النضیر» است که پیامبر اسلام در بدو ورود به مدینه با آنها پیمان صلح بسته بود، ولی با سوء قصد ترور پیامبر و نقض قانون اساسی مدینه [عهد موادعه]، عملا پیمان صلح با مسلمانان را نقض کرده و کافر حربی شدند، ولی پیامبر اسلام نه جانشان را گرفت و نه مالشان رامصادره کرد، بلکه تنها برای دفع خطر از مدینه و دور کردن کانون توطئه ، آنها را مجبور به کوچ از آن دیار کرد.

4 - منظور از آمدن خدا، تحقق نظامات خدا و ظهور و بروز بازتاب رفتارهای خلاف حق ستمگران است. خدا علت‌العلل و مسبب‌الاسباب همه فعل و انفعالات است، هم چنان که فرمود: انفال 17 (8:17) - «...وَمَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَکِنَّ اللَّهَ رَمَى...» [تو نبودی که تیر انداختی، وقتی انداختی، بلکه خدا انداخت]، و همان‌طور که هنگام بلند شدن از سجود نماز می‌گوییم: «بِحَولِ الله وُ قُوَتِهِ اَقُومُ وَ اَقعُد» [با تحوّل خدایی، که در مفاصل و عضلات من قرار داده، و با توان او بر می‌خیزم و می‌نشینم].

5 - عبرت از چنین تجربه‌ای، باور کردن این حقیقت است که به ظاهرِ اسلحه و استحکامات نیروهای باطل نباید نگاه کرد. ستمگران وقتی آثار ظلم‌شان ظهور کند، با دست خود موجبات نابودی خویش را فراهم می‌سازند. خراب کردن خانه خود به دست خود معنای مجازی عمیق‌تری از تخریب در و پنجره و دیوار یا برج و باروها دارد، تخریب حُسن روابط همجواری با همسایگان از طریق توطئه و تبانی و پیمان ‌شکنی، به دست خود خراب کردن خانه صلح و آرامش است. انگیزنده ملت‌ها به قیام و انقلاب نیز خود مستبدان‌اند که با ستم‌کاری‌شان مردم را مستأصل و منقلب می‌سازند.