48 - «بارئ» به آفریدگار ظاهراً از آن جهت گفته می‌شود که آفریده‌هایش بَری از عیب و نقص هستند. این کلمه با برائت و تبرئه و مبرا که تماماً برکنار بودن از نقص و اتهامی را می‌رساند هم‌ریشه می‌باشد.

49 - یکی از نام‌های نیکوی خدا «مصوّر» است که اشاره به بی‌نهایت صورتی دارد که آفریده است. منظور از صورت، نه چهره آدمی، بلکه جلوه‌های حیاتی متنوع و متعددی است که خدای مصوّر پدید آورده و عارفان ما به این معنای مجازی توجهات ویژه کرده‌اند. دمیدن در صُور نیز همان آفرینش مجدد صورت‌های هستی، از ذره تا کهکشان است [والله اعلم].

50 - صفت «عزیز» در زبان عربی، دلالت بر عزّت مطلق، یعنی ابرقدرت بودن می‌کند که دستی بالای دست او نیست. از این نظر به شاهان نیز «عزیز» می‌گفتند. مثل عزیز مصر [فرعون]. زمین بلندی را که آب بر آن سوار نمی‌شود نیز «عزاز» می‌گویند. صفت حکیم دلالت بر محکم و استوار و مبرای از عیب و نقص بودن می‌کند، همچون جسم محکمی که نشکن و یکپارچه است. خدا حکیم است، چون کارش کامل است و رخنه و راهی برای نفوذ خرابی و نقص در آن نیست.
صفت حکیم دلالت بر محکم و استوار و مبرای از عیب و نقص بودن می‌کند، همچون جسم محکمی که نشکن و یکپارچه است. خدا حکیم است، چون در کارش رخنه و راهی برای نفوذ خرابی و نقص نیست.