51- «نَقْب» زدن، سوراخ کردن دیوار و مانع برای عبور از آن [کهف 97 (18:97) ] و نفوذ و رفت و آمد در شهرهاست [ق 36 (50:36) ]. نقیب هر قوم کسی است که با آنها رفت و آمد و ارتباط دارد و سد مشکلات و موانع آنها را می‌گشاید. این 12 تن، برگزیدگان از میان 12 تیره بنی‌اسرائیل بودند که نقش سرپرستی و سیادت بر آنها را داشتند.

52- «أَقِیمُوا الصَّلاهَ» همچون اقامه: وزن [سنجش و ترازو در معاملات]، شهادت [به نفع مظلومان]، دین [آیین و مکتب فکری]، وجوه [رویکرد و هدفگیری در زندگی] تماماً جدّی گرفتن، اهمیت دادن و اولویت قائل شدن را می‌رساند. اصولا اقامه [برپا داشتن] در مقابل رها کردن و زیر پا گذاشتن است.

53- «عَزْرْ» یاری رساندن و تعزیز، نصرت با تعظیم و تجلیل است، تعزیر شرعی، به گفته اهل لغت، یاری کردن قانون شریعت با تنبیه خلافکاران و طرد عمل آنان است. این کلمه سه بار در احترام و بزرگداشت پیامبران آمده است [مائده 12 (5:12) ، اعراف 157 (7:157) ، فتح 9 (48:9) ].

54- اعراب به قیچی، که با آن پشم گوسفند را می‌چیدند، «مقراض» می‌گفتند و قرض دادن نیز در حقیقت بریدن قسمتی از مال و دادن آن به نیازمندان، برای سبک شدن است. اما «قرض الحسنه» که وام دادنی به خدا تلقی شده، انفاقی است که با منّت و آزار توأم نباشد و قصد قربت و اخلاص بر آن غلبه داشته باشد.

55- در قرآن 40 بار در وصف بهشت، جمله: «تجری من تحتها الانهار» تکرار شده که نمادی است از جریان داشتن دائمی حیات و سبز و خرمی بهشت. بدیهی است چنین وصفی برای ساکنین صحاری سوزان عربستان و مردمان حاشیه کویر بسیار مطبوع‌تر و دل‌انگیزتر بوده تا مردمان ساکن در جنگل‌ها و سواحل دریاها. بنابراین به جای توجه به باغ‌هایی که از زیر آن نهرهای آب جاری است، باید به ظرف زمانی و مکانی و قالب قومی این آیات توجه کرد و پیام امروزی آن را، که دلالت بر سبز و خرمی زندگی بهشتیان و جریان داشتن دایمی عامل چنان خرمی می‌کند، دریافت کرد. نهرهای جاری محصول همان حَسَنات جاری و خیر و خدمات مستمری است که مؤمنین در زندگی دنیا داشتند.