قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ

ـ [خدا] گفت: پس [با چنین ضعف و زبونی، ورود به سرزمین مقدس] تا چهل سال بر آنها حرام است، 87 [و در این مدّت] آنان در این سرزمین [=صحرای سینا] سرگردان خواهند ماند، پس بر [سرنوشت] مردم قانون‌شکن تأسف مخور.

87- حلال و حرام در ذهنیّت اکثر مردم تداعی کننده تکالیف شرعی، و مجاز و غیر مجاز شمردن برخی اعمال است. چنین معنایی البته در فرهنگ دینی درست است، اما بار معنایی این کلمات عام‌تر از چارچوب خاص احکام شرعی است. حلال، همان آزاد و رها کردن و رفع موانع و گشودن گره‌هاست، همچون حل و جذب غذا در بدن، اما حرام تداعی کننده نوعی سدّ و مانع شرعی، طبیعی [مثل ممانعت خاک و هوای کویر از رویش گل و گیاه] و قانونی [مثل: ممانعت از رانندگی در حال مستی یا سنّ زیر 18 سال] و غیره می‌باشد. منظور از حرام بودن ورود به بیت‌المقدس در اینجا باید همان «محروم» شدن بنی‌اسرائیل به دلیل زبونی خودشان باشد، نه حرمت شرعی. کماآنکه در آیه 95 سوره انبیاء (21:95) بازگشت مجدد جوامع هلاک شده به دنیا را «حرام» [غیرممکن] شمرده است.