إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُوا بِهِ مِنْ عَذَابِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ
بی شک کسانی که [به حقایق نازل شده از سوی خدا] کافر شدند، اگر صاحب همه ثروت‌های زمین هم باشند و [بخواهند] با همانند آن [=دو برابر] فدیه دهند [=جریمه بپردازند] تا از عذاب روز قیامت برهند، از آنان پذیرفته نخواهد شد 114 و عذابی دردناک [از عوارض اعمالشان] خواهند داشت.
114- «تُقُبِّل» در این آیه [همچون آیه 27 (5:27) ]، فعل مجهول است و به عوامل گوناگونی از انکارهای کافران نسبت داده می‌شود. اگر غیر از این بود، خداوند فاعل شمرده می‌شد. اقبال و ادبار ارتباطی دوجانبه دارند، آن که به علم و هنر و ادب پشت می‌کند، نمی‌تواند انتظار داشته باشد این فضیلت‌ها به او اقبال نمایند و در نفسش جای گیرند. ایمان و اخلاق و سعادت ابدی نیز چنین‌اند.