115- این آتش، نه آتشی است که با آن آشناییم؛ آتش افروخته خدایی است که بر دلها طلوع می‌کند [همزه 5 (104:5) تا 7]، آتشی است که سوختش [عوامل برافروزنده‌اش] آدمیان و سنگ‌هایند [یا دلهای سنگ شده! بقره 24 (2:24) و آل‌عمران 10 (3:10) ]، همچون لباس آتشینی است که به تناسب عمل هرکس بریده و دوخته می‌شود [حج 19 (22:19) ]، انعکاسی است از آتشی که جنگ افروزان در دنیا به پا می‌دارند [مائده 64 (5:64) ]، آتشی است که مال یتیم خورندگان در بطن خود می‌نشانند [نساء 10 (4:10) ]. دوزخیان با این آتش در دنیا مصاحب و ملازم می‌شوند [عنوان اصحاب‌النّار 20 بار در قرآن تکرار شده است] همچنانکه هابیل قابیل را به چنین مصاحبتی هشدار داد [آیه 29 (5:29) ]. این آتش صیرورت و شدنی تدریجی در فرآیند شرک و آتش افروزهای دنیایی است [ابراهیم 30 (14:30) ].

116- «مُّقِیم» در هر مکان، به کسی گفته می‌شود که در آنجا رحل اقامت افکنده و جای گرفته باشد.