135- « قِصَاص»، پی‌جویی و تعقیب جرم و جنایت برای پیشگیری از تکرار و توسعه آن، و تعیین کیفری مساوی [نه بیشتر] است. سرگذشت را قصّه می‌گویند که گوینده یا شنونده مشتاق و پیگیر مطلب تا انتهای آن هستند. پی‌گیری و تعقیب جای پا در مسیر طی شده را نیز قرآن با همین فعل بیان کرده است [کهف 64 (18:64) ، قصص 11 (28:11) ]. این نکته نیز قابل توجه است که مجازات قتلِ غیرعمد قصاص نیست، بلکه دیه پرداخت می‌گردد. به همین نحو قصاص چشم و گوش و... علاوه بر آن، در قتل عمد یا جراحت عمدی نیز جلب رضایت خانواده مقتول یا مجروح، قصاص را منتفی می‌سازد.

136- صدق و صداقت، راستی، و «صِدِّیق» صیغه مبالغه این فعل، یعنی بسیار راستگو و بسیار راست کردار است. مؤمن واقعی کسی است که میان قول و فعلش هیچ دوگانگی و تفاوت نباشد و به آنچه ایمان آورده کاملا عمل کند. اگر به انفاق و زکات، صدقه و صدقات گفته شده، از این روست که صدقِ ایمان را با خرج کردن برای غیر می‌توان شناخت. سخن از راستی گفتن و [برخلاف مدعیان بی‌عمل] به آن پایبند بودن، علامت تقواست [زمر 33 (39:33) - وَالَّذِی جَاءَ بِالصِّدْقِ وَصَدَّقَ بِهِ أُولَئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ]. برادران یوسف نیز به هنگام خشکسالی وقتی از او درخواست کیل کامل کردند، خواستند بر آنان «تَصَدَّق» کند [یوسف 88 (12:88) ].

137- « کَفَّارَه» از کفر [پوشاندن حق]، عملی است که آثار منفیِ گمراهی یا گناهی را می‌پوشاند. مثل کفاره سوگندهای لغو و کفّاره صید در ایام حج، این کلمه فقط در سوره مائده [در آیات 45 (5:45) ، 89 (5:89) و 95 (5:95) ] آمده است.