168- استهزاء از ریشه «هزء»، سبک شمردن، بهاء قایل نشدن و اهمیت ندادن به اشخاص یا موضوعات است که در 34 آیه قرآن از ناحیه کافران به: خدا، آیات او، آخرت، رسولان، دین، نماز، سبیل‌الله و مؤمنین نسبت داده شده است. این کلمه را معمولاً معادل ریشخند و مسخره کردن می‌گیرند، اما ریشخند لفظی است که از نوع نگاه و ارزیابی اشخاص نسبت به دیگران یا باورهای آنها ناشی می‌شود و خوار شمردن و بی‌اعتنائی نسبت به آنها را موجب می‌گردد. ریشخند و تمسخر دیگران امری عادی است، ولی آنها عمدتاً موضوعاتی مثل: خدا و آیات و آخرت را انکار می‌کنند و سبک می‌شمارند.
از طرفی در آیه 15 سوره بقره (2:15) ، در شأن منافقینی که مؤمنین را به استهزاء می‌گرفتند، آمده است که خدا نیز آنها را به استهزاء می‌گیرد [اللهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَیَمُدُّهُمْ فِی طُغْیَانِهِمْ یَعْمَهُونَ] و می‌دانیم که استهزاء خدا، نه ریشخند لفظی، بلکه همان سبک شمردن و پاداش قایل نشدن برای آنان است، همچنانکه معلم برای شاگردی که سهل‌انگاری کرده، نمره‌ای به سبکی همان سعی و تلاش خواهد داد.
این واژه در زبان عربی در مورد ساربانی که شترهایش را با سهل‌انگاری در سرما به کشتن داده، و در مورد بیابان سخت و صعب العبوری که پیاده را خسته و فرسوده کرده باشد نیز به کار برده شده است. خلاصه آن که مفهوم سهل‌انگاری و سبک شمردن در این واژه، که حتی در مورد مؤمنین و موضوعاتی همچون نماز [مائده 58 (5:58) ] و آزار همسران مطلقه [بقره 231 (2:231) ] به کار رفته، مشهود می‌باشد و استهزای آیات خدا شمرده شده است.

169- « لَعْب» همان بازی است، بازی کودکان و نوجوانان [یوسف 12 (12:12) ]. قرآن به طور مجازی لعب را در مقابل جدیّت قرار داده [انبیاء 55 (21:55) ] و از این تقابل برای بیان جدی و غیربازیچه بودن آفرینش آسمان‌ها و زمین استفاده کرده است [دخان 38 (44:38) و 39، انبیاء 16 (21:16) تا 19]. قرآن همچنین در 4 آیه زندگی دنیا را [در مقایسه با آخرت] نوعی بازی و سرگرمی و زینت و افزایش اموال و اولاد شمرده است [انعام 32 (6:32) ، عنکبوت 64 (29:64) ، محمد 36 (47:36) ، حدید 20 (57:20) ].
این که چرا بیشتر بندگان هدفداری و به غایت جدّی بودن جهان و مسئولیت خطیر خود در قبال آفریدگار این نظام حیرت‌آور و خلق او را نادیده می‌گیرند و عمر زودگذر را به بازیچه و بیهودگی می‌گذرانند، پاسخش را قرآن در یک کلام داده است؛ خُوض [فرو رفتن همچون کبک، سر خود زیر برف کردن]!! خود را به بازی‌های اعتباری دنیا [پول و پست و مقام و شهرت و شهوت و اعتیاد به کسب و کار بی‌حدّ] غرق کردن و غفلت از این قافله عمر که عجب می‌گذرد! قرآن 5 بار از چنین «خوضی»، که بیشتر مردم تا پایان عمر در آن فرو می‌روند، سخن گفته است [زخرف 83 (43:83) ، معارج 42 (70:42) ، انعام 91 (6:91) ، طور 12 (52:12) ، توبه 65 (9:65) ].
نتیجه طبیعی چنین غرقه شدن‌ها و غفلت‌هایی، تغییر معیارهای ارزشی و واژگونگیِ نیک و بد، زشت و زیبا، و دنیا و آخرت است، تا جایی که غرق شدگان در دنیا، هم دین خود را به سهل‌انگاری و بازیچه آداب و تشریفات می‌گیرند [انعام 70 (6:70) و اعراف 51 (7:51) - الَّذِینَ اتَّخَذُوا دِینَهُمْ لَهْوًا وَلَعِبًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاهُ الدُّنْیَا...]، و هم دین و نماز دیگران را [مائده 57 (5:57) و 58].