يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَيَبْلُوَنَّكُمُ اللَّهُ بِشَيْءٍ مِّنَ الصَّيْدِ تَنَالُهُ أَيْدِيكُمْ وَرِمَاحُكُمْ لِيَعْلَمَ اللَّهُ مَن يَخَافُهُ بِالْغَيْبِ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، خدا شما را [در حال اِحرام حج] به شکاری که در دسترس یا تیررس شما باشد می‌آزماید 246 تا بداند [=معلوم گرداند] چه کسی در پنهان [=خلوت] از خدا می‌ترسد. پس هر کس پس از این [هشدار، از فرمان خدا] تجاوز کند، او را عذابی دردناک است.
246- در آیه بعد البته مشخص ساخته است که منظور صیدِ در حالت اِحرام در مراسم حج است، اما بیان کلی آن در این آیه، شاید پیام عام‌تری داشته باشد و آزمون دسترسی و تیررسی، منحصر به شکار در ایام حج، که منحصر به قرون قبل بود، نباشد. بدیهی است انسان‌ها برحسب موقعیت اجتماعی و پست و مقامی که دارند، «دسترسی» بیشتری به منابع مالی و امکانات اجتماعی و اِعمال قدرت پیدا می‌کنند و راحت‌تر می‌توانند رشوه بگیرند و رانت‌خواری کنند و از نفوذ خود بهره‌برداری نامشروع نمایند، و اگر تیغ قدرت‌شان تیز باشد، به سرکوب و سلطه روی آورند، همه این‌ها آزمونِ «در دسترس و تیررس» است و همگی، البته به نسبت موقعیت و مقامی که دارند، در حال امتحان هستند.