3 - وعده بی‌پشتوانه و قول بی‌عمل که متأسفانه در جوامع به ظاهر اسلامی بسیار رایج و عادی و عمومی است، چندان قبیح است که زشتی خشم‌آور آن در حساب خدا با صفت کبیر وصف شده است. سخنان شیرین و شاعرانه‌ای نیز که به عمل منتهی نگردد، مورد مذمّت قرآن قرار گرفته است:
شعراء 224 (26:224) تا 226- «وَالشُّعَرَاءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِی کُلِّ وَادٍ یَهِیمُونَ وَأَنَّهُمْ یَقُولُونَ مَا لا یَفْعَلُون».
به سخن فردوسی طوسی: بزرگی سراسر به گفتار نیست دوصد گفته چون نیم کردار نیست.
و نیز آمده است: سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی به عمل کار برآید به سخندانی نیست.