وَإِذْ قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يَابَنِي إِسْرَائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُم مُّصَدِّقًا لِّـمَا بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْرَاةِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتِي مِن بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءَهُم بِالْبَيِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِينٌ
و [یاد آر] آنگاه که عیسی فرزند مریم گفت: ای بنی اسرائیل [=دودمان یعقوب]، من فرستاده خدا به سوی شما هستم، تصدیق کننده تورات پیش از خود و بشارت دهنده رسولی که بعد از من خواهد آمد که نامش [=صفات و شخصیت‌اش] ستوده‌تر است.10 پس همین که نشانه‌های روشنی [بر صدق سخنش] برای آنها آورد، گفتند: این جادویی است آشکار.
10 - منظور از کلمه «اسم» در قرآن، لفظ و عنوان قراردادی نیست، اسم، دلالت بر صفت و ویژگی روحی و روانی می‌کند، همچنانکه اسم یحیی و زکریا لفظ و آموزش اسماء به آدم تعلیم الفاظ و علائم قراردادی نبود. اسماء الهی در قرآن بیانگر صفات او هستند، نه اسماء بی‌مسمّی!