اتَّخَذُوا أَيْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَن سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
[آنها] سوگندهای4 [ریاکارانه ایمانی] خود را سپری [برای پوشاندن چهره واقعی خود در هم‌رنگی با جماعت] قرار داده‌اند و [در پناه آن مصونیّت] مردم را از راه خدا باز می‌دارند،5 چه کار زشتی می‌کنند!
4 - «أَیْمَانَ»، جمع یمین [دست یا طرف راست] و یمن، برکت و خجستگی است. گویا در روزگاری که مردم سواد امضای پای قرارداد را نداشتند، اعراب با فشردن دست راست با یکدیگر پیمان می‌بستند و پای حرف و قول خود ایستادن را نشانه مروّت می‌شمردند، از این جهت عهد و پیمان به گونه‌ای مجازی «أَیْمَانَ» نام گرفته است. چند وجهی بودن این کلمه باعث شده است که در برخی موارد معنای دست راست و قدرت می‌دهد، در مواردی معنای سوگند زبانی و بالاخره در مواردی معنای پیمانی که شخص با خدا می‌بندد [مثل: بقره 225] یا تعهدات اجتماعی که پایبندی به آن در برابر خدا و خلق مسئولیت‌آور است.
5 - «صَدَّ» از ریشه «صَدَدَ»، بیشتر به معنای مانع شدن و برگرداندن دیگران از راه و هدفی است که در پیش گرفته‌اند و نوعی تجاوز به آزادی و حق انتخاب دین و آیین مردم محسوب می‌شود. این فعل به صورت لازم و متعددی [هر دو] در قرآن آمده است.