فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَاسْمَعُوا وَأَطِيعُوا وَأَنفِقُوا خَيْرًا لِّأَنفُسِكُمْ وَمَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

پس تا آنجایی که می‌توانید، [با نهایت خویشتن‌داری] تقوای خدا را رعایت کنید و [سخن حق را] بشنوید و [برای همسر و فرزندان خود] خرج کنید که به سود خودتان است و کسی که بر بُخل خویش مهار زند،26 بی‌گمان [چنین کسانی] رستگار شده‌اند [=به شکوفایی رسیده‌اند].27

26 - بخل نوعی خسّت و امساک از انفاق و احسان به دیگری است که در مقابل سخاوت و جُود به کار می‌رود. این کلمه 12 بار در قرآن در احتراز از انفاق [محمد 38 (47:38) ]، عطا نکردن به دیگری [لیل 7 (92:7) و 8]، از آنچه خدا داده [آل‌عمران 180 (3:180) ]، از فضل خدا [توبه 76 (9:76) ]، از دید مردم پوشاندن دارایی خود [نساء 37 (4:37) ] آمده است.

27 - «مُفْلِحُون» را رستگاران ترجمه می‌کنند. اما معنای ریشه‌ای فَلَحَ، شکافتن است. همچون دانه‌ای که زمین را می‌شکافد و نهال را از دل تنگ و تاریک خاک در پرتو خورشید و هوای باز رشد می‌دهد و شکوفان می‌کند، مفلحون را بهتر است شکوفان کردگان استعدادهای خدایی خود بنامیم.