وَاللَّائِي يَئِسْنَ مِنَ الْمَحِيضِ مِن نِّسَائِكُمْ إِنِ ارْتَبْتُمْ فَعِدَّتُهُنَّ ثَلَاثَةُ أَشْهُرٍ وَاللَّائِي لَمْ يَحِضْنَ وَأُولَاتُ الْأَحْمَالِ أَجَلُهُنَّ أَن يَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مِنْ أَمْرِهِ يُسْرًا
اما آن همسرانی از شما که از سن بارداری گذشته‌اند9 [=به سن یائسگی رسیده‌اند]؛ اگر شک دارید [که شاید نرسیده باشند]، و نیز زنانی که [دیگر دچار] حالت ماهیانه نمی‌شوند، عِدّه طلاقشان سه ماه است، اما زنان باردار دوران عِدّه‌شان تا وقت زایمان است، و هر که از خدا پروا کند [و بر نفس خویش در اختلافات مسلط باشد، او] کارش را آسان می‌سازد.
9 - «مَحِیض» مصدر و اسم زمان یا مکان حیض [خون قاعدگی]، به عادت ماهیانه بانوان گفته می‌شود. منظور از «یَئِسْن» مأیوس شدن از قاعدگی یعنی قابلیت فرزند دار شدن است. جمله «إِنِ ارْتَبْتُمْ» بیانگر شک و تردید در یائسه بودن زن و یا زن جوانی است که به دلیلی قاعده نشود. در هر دو مورد باید بعد از تصمیم به طلاق سه ماه «عِدّه» نگه داشته شود. آیه 222 سوره بقره (2:222) نیز درباره حکم عادت ماهیانه زنان می‌باشد.