لِيُنفِقْ ذُو سَعَةٍ مِّن سَعَتِهِ وَمَن قُدِرَ عَلَيْهِ رِزْقُهُ فَلْيُنفِقْ مِمَّا آتَاهُ اللَّهُ لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا مَا آتَاهَا سَيَجْعَلُ اللَّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْرًا
آنکه توانگر است، باید از توانایی مالی خود [در امر نوزاد و مادرش] هزینه کند، و آنکه روزی‌اش محدود شده، باید از آنچه خدا به او داده [در حد مقدوراتش] هزینه کند. خدا هیچ کس را جز در حدّ آنچه به او داده، تکلیف نمی‌کند.15 [امید است] به زودی خدا پس از سختی آسانی پدید آورد.16
15 - این نکته بسیار مهمی است که به رغم عاطفه و علاقه طبیعی و غریزی مادر به شیر دادن نوزاد، نمی‌توان این کار را بر او تحمیل کرد، بلکه مادر [به خصوص در دوران طلاق] می‌تواند در ازای شیر دادن، از پدر طفل هزینه‌ای دریافت کند. وقتی شیر دادن طفل را نمی‌توان بر مادران تکلیف کرد، آیا می‌توان انجام تکالیف خانه را، جز به رضایت و تمایل بر آنان تحمیل کرد!؟
16 - در سوره انشراح آیات 5 (94:5) و 6 از «همراهی سختی با آسانی» و معیّت آنان با یکدیگر سخن گفته است «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا»، و در این آیه، به تناسب موضوع طلاق، به «عواقب نیکوی آن» در صورت تسلط بر نفس و تقوای الهی داشتن.