1- نام سوره تحریم با اشاره به «محرومیّت» و محدودیتی که پیامبر مکرم اسلام(ص) برای جلب رضایت همسرانش، به ناروا بر خود تحمیل کرده بود آغاز گشته است. خطاب «یَا أَیُّهَا النَّبِی» 13 مرتبه در قرآن تکرار شده که سه مورد آن در آغاز سوره‌هایی قرار گرفته است [طلاق، احزاب و تحریم]. در دو باری که خطاب «یَا أَیُّهَا الرَّسُول» در قرآن آمده [مائده 41 و 67]، موضوع «رسالت» پیامبر مطرح است، و در مواردی که عنوان «یَا أَیُّهَا النَّبِی» آمده، موضوع نبوّت و اخبار آسمانی مورد نظر بوده و نیمی از آن مرتبط با موضوع زنان می‌باشد.
پنج آیه نخست این سوره نیز مربوط با مناسبات خصوصی پیامبر با بعضی از همسرانش می‌باشد که حاوی نکاتی هدایتی برای آن رسول و مؤمنین می‌باشد، از جمله: پرهیز از محروم کردن خود از آنچه حلال است، شیوه گشودن سوگندهای ناروا، ضرورت رازداری در مسائل زناشویی، بزرگواری و کرامت نفس در ندیده گرفتن معایب دیگران و پرهیز از ملامت آنان، بازگشت به راه خدا و اصلاح خطا، دوری از همدستی باطل علیه دیگری و بالاخره ذکر مشخصات شش‌گانه زنان ممتاز.
برملا کردن روابط خصوصی پیامبر با همسرانش در این سوره، و برخی سوره‌های دیگر، ممکن است برای کسانی سؤال برانگیز باشد؛ باید به خاطر داشت که رفتار پیامبر و مناسباتش با همسران خود زیر ذره‌بین دوست و دشمن [کافران و منافقین] قرار داشت و ایجاب می‌کرد شفافیت و صداقت را در همه ابعاد، حتی در مواردی که ظاهراً به ضرر او تمام می‌شد، به نمایش گذارد.
نکته دیگر آن که همسران پیامبر ممکن بود رویه او را در زمان حیات یا پس از رحلتش برای دیگران نقل کنند و از آن به عنوان «سنّت رسول الله» معیاری برای دیگران وضع نمایند. هشدار به پیامبر در پرهیز از محروم کردن خود در آنچه حلال است، در حقیقت درسی است برای مؤمنین امت که بداند منشأ حلال و حرام خداست و هیچ مؤمنی مجاز نیست حلالی را حتی برای خود تحریم سازد.