45 - کلمه «کُبَّتْ»، به غیر از این آیه، فقط در آیه 90 سوره نمل (27:90) آمده است «وَمَنْ جَاءَ بِالسَّیِّئَهِ فَکُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِی النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلاَّ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ» بهتر پی برد. نگاه کنید:
کسی که فقط جلوی پایش را می‌بیند و دورنگری ندارد، تشبیه نمادین کسی است که به دو روزه دنیا دل بسته و نیم نگاهی هم به آخرت نمی‌کند. کسانی که در دنیا همه هوش و حواس و هدفشان [وجه و رویکردشان] سر به زیر به سوی متاع زمینی باشد، در آخرت نیز به خاطر همین وجوه [اهداف و رویکردها] سرافکنده به سوی دوزخ خواهند رفت.

46 - «سَوی» نوعی مساوات و برابری و تعادل است، مثل تسویه حساب که بدهکاری و بستانکاری را برابر می‌کند. نسبت دادن این کلمه به صراط، که در آیه 43 سوره مریم (19:43) «...فَاتَّبِعْنِی أَهْدِکَ صِرَاطًا سَوِیًّا» نیز تکرار شده است، دلالت بر متعادل راه رفتن و پرهیز از انحراف به چپ و راست یا بالا و پایین می‌کند.