12 - «حَلاَّف» از حلف [سوگند] به کسی گفته می‌شود که زیاد سوگند می‌خورد. آن که برای پذیرش سخنانش از مقدّسات مردم مایه می‌گذارد و یکسره سوگند می‌خورد، نشان می‌دهد سخت نیازمند باور مردم است، حال آن که مؤمن نیازمند پذیرش و اقبال آفریدگار است. سوگند خوردن نوعی نفاق و ریاکاری محسوب می‌شود و قرآن در 12 آیه آن را از اوصاف منافقون و مسلمانان سُست باور شمرده است [نساء 62 (4:62) ، توبه 42 (9:42) و 56 (9:56) و 62 (9:62) و 74 (9:74) و 95 (9:95) و 96 و 107 (9:107) ، مجادله 14 (58:14) و 18 (58:18) ، مائده 89 (5:89) ].

13 - «مَهِین» از ریشه «مَهَن» دلالت بر قلیل، پَست و ناچیز بودن می‌کند. مهین دو بار در وصف نطفه [سجده 8 (32:8) و مرسلات 20 (77:20) ] و دو بار در بیان بی‌مقداری و پَستی کسانی به کار رفته است، آن چنان که با معیارهای مادّی فرعون، موسای پیامبر فقیر و پَست بود. زخرف 52 (43:52) - «أَمْ أَنَا خَیْرٌ مِنْ هَذَا الَّذِی هُوَ مَهِینٌ وَلا یَکَادُ یُبِینُ».