52 - «ذَرْ» فعل امر از «وَذَرَ»، ترک کردن کسی، رها کردنش به حال خود، سپردنش به مشیّت خدا و نداشتن برخورد حذفی با مخالفین است.

53 - استدراج از درجه است و دلالت بر گرفتار شدن تدریجی در کفر و طغیان می‌کند. تحولات ناگهانی محسوس و ملموس است، اما تدریجی و پله پله بودنش، همچون گرفتگی رگ‌های قلب، جز با ابزار و آزمایشات مخصوص قابل تشخیص نیست. آیه 182 سوره اعراف (7:182) نیز از همین مکانیسم سخن گفته است.
گرفتار شدن تدریجی ممکن است در متن نعمت‌های الهی واقع شود. به تعبیر امام علی(ع): چه بسیار مردمانی که با «احسان» خدا و مغرور شدن به پوشاندن گناهان به تدریج گرفتار می‌شوند «کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ وَمَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَیْه...» (حکمت 116 و 260)؛ و نیز چه بسیار برخورداران از نعمت که به تدریج با غرق شدن در «نعمت» گرفتار می‌شوند «...وَرُبَّ مُنْعَمٍ عَلَیْهِ مُسْتَدْرَجٌ بِالنُّعْمَى...» (حکمت 273). همچنین این هشدار که: مسلماً کسی که دارایی‌اش وسعت یافته و آن را گرفتار شدن تدریجی تلقی نمی‌کند، از عواقب آن خود را ایمن پنداشته است «...إِنَّهُ مَنْ وُسِّعَ عَلَیْهِ فِی ذَاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَرَ ذَلِکَ اسْتِدْرَاجاً فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفاً...» (حکمت 358).