16 - هر جدایی و شقاقی برای کسی یا کسانی که با آن خو گرفته‌اند، حزن‌آور و سخت است، مثل جدایی زن و شوهر [طلاق]، جدایی همراه با گریه طفل از رحم مادر [زایمان] و جدا شدن از کسانی که در مدرسه با آنان خو گرفته‌ایم. از این نظر در معنای شقاق مفهوم سختی و ناخوشایندی و عذاب‌آور بودن نهفته است [رعد 34 (13:34) ، توبه 42 (9:42) و نحل 7 (16:7) ].
در پنج آیه قرآن از انشقاق‌هایی در آستانه قیامت یاد می کند که چهار مورد آن مربوط به «انشقاق آسمان» مرتبط با زمین، یعنی منظومه شمسی [و شاید شاخه‌ای از کهکشان راه شیری] می‌باشد. در این سوره از سُست و گسیخته شدن انسجام سخن گفته است و در 3 سوره دیگر از 3 نشانه: سرخ‌گون شدن [رحمن 37 (55:37) ]، انشقاق آسمان و آثار آن در زمین [انشقاق 1 (84:1) ] و ابرهای فراگیر باران زا [فرقان 25 (25:25) ] شاهد آورده است. فعل انشقاق در باب افتعال آمادگی و پذیرش این جدایی را نشان می‌دهد:
رحمن 37 (55:37) - فَإِذَا انْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ وَرْدَهً کَالدِّهَانِ [آنگاه که آسمان بشکافد، پس سرخ‌گون گردد،همچون روغن سوخته].
انشقاق 1 (84:1) - إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ [آنگاه که آسمان- جوّ زمین، منظومه شمسی یا فراتر از آن- شکافته شود].
فرقان 25 (25:25) - وَیَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِکَهُ تَنْزِیلاً [روزی که آسمان به شدّت با ابرها گسیخته گردد و فرشتگان نازل شوند].
از اشارات فوق و با توجه به مبانی علم کیهان‌شناسی، می‌توان تصوّر کرد که با تمام شدن سوخت هسته‌ای خورشید در تبدیل ئیدروژن به هلیوم، و غلبه نیروی جاذبه، انفجار عظیمی در خورشید رخ خواهد داد که موج انفجار و آثار عظیم آن، همچون انفجاری که در یک بنا حادث گردد، منظومه وابسته به خود را به شدت از هم خواهد گسست. اینکه آیا این تحولات در منظومه شمسی، بازوی کهکشانی یا صحنه‌ای گسترده‌تر رخ می‌دهد، برای ما روشن نیست.

17 - «وَاهِیَه» از وَهْی [شکافته و سُست شدن]، نشانه به هم خوردن نظم و تعادل آسمان است.