39 - سوره واقعه نیز با دو آیه انتهایی مشابه ختم می‌شود: «إِنَّ هَذَا لَهُوَ حَقُّ الْیَقِینِ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ». و تنها همین دو سوره قرآن، با تسبیح به حمد پروردگار عظیم ختم می‌شود. گفته شده است پس از نزول سوره واقعه در سال دوم بعثت، به توصیه پیامبر مکرّم اسلام، مؤمنان به هنگام رکوع فرمان: «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ» را با جمله «سُبْحَانِ رَبّی العَظِیم وَ بِحَمْدِه» اجابت کردند و هم‌چنان می‌کنند. آیات انتهایی سوره حاقه نیز که به فاصله زمانی اندکی در ابتدای سال سوم بعثت نازل شده است بر همان محور می‌گردد. جالب این که در هر چهار موردی که عنوان «موقنین» در قرآن آمده، همواره این یقین در ارتباط با ربوبیّت آسمان‌ها و زمین حاصل شده است [انعام 75 (6:75) ، شعراء 24 (26:24) ، دخان 7 (44:7) و ذاریات 20 (51:20) ].