وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آيَةٌ قَالُوا لَن نُّؤْمِنَ حَتَّى نُؤْتَى مِثْلَ مَا أُوتِيَ رُسُلُ اللَّهِ اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ سَيُصِيبُ الَّذِينَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِندَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا كَانُوا يَمْكُرُونَ
وقتی آیه‌ای برای آنها آید، گویند: هرگز ایمان نمی‌آوریم مگر همانند چیزی [=الهاماتی] که به رسولان خدا داده شده، [مستقیماً] به ما هم داده شود! 218 خداوند بهتر می‌داند رسالت خویش را کجا [و در دل چه کسی] قرار دهد. به زودی مجرمان، 219 به خاطر حیله‌گری‌هایی که [پیوسته در مقابله با حق] می‌کنند، با خفّت و خواری [در بازتاب خودبزرگ‌بینی و تکبّرشان] و با عذاب شدیدی نزد خدا مواجه خواهند شد.
218- این نشانه تکبر و خودبزرگ‌بینی غریبی است که آنها با همه آلودگی به شرک و خرافات، انتظار داشتند گیرنده وحی و الهامات غیبی هم باشند.
219- جُرم به گناهانی گفته می‌شود که باعث گسستن ارتباط و پیوند فطری انسان با خدا و بندگان او می‌گردد. جُرم در لغت، به بی‌بهره بودن و قطع میوه درخت در اثر قطع ارتباطش با آب و خاک و هوا گفته می‌شود.